Utrecht-Freyr op de bierfiets, bakfiets en meer: Interview met Maarten Altena

12 februari 2023/in Geen categorie /door Richard Koetschruyter

Interview met Maarten Altena door Illa Carrion Braakman

Hoi Maarten, ik ben blij dat ik je gevonden heb! Bij welke SAC zat je?
Ik was destijds lid van de YetiSAC.

Op wat voor een voertuigen heb jij allemaal meegedaan aan Utrecht-Freyr?
Ik heb meegedaan op:
– De tandem. Hiermee heb ik uiteindelijk in mijn eentje de finish gehaald.
– De bakfiets. Hiermee hebben we met zijn tweeën de finish gehaald.
– De step. Ik heb de finish gehaald. Mijn maatje op de skeelers moest het helaas opgeven.
– De duocapide. Ik heb het op moeten geven na 210 km wegens vastgelopen versnellingen…
– De skatebike. Nadat ik de Belgische grens gehaald had, heb ik het opgegeven.
– De familiefiets. Ik heb de Belgische grens gehaald!
– De bierfiets. We hebben binnen 24 uur de finish gehaald, met nog 6 van de 12 startende medestrijders!

Wat was je favoriet?
De favoriet is uiteraard de bierfiets, mega gezellig én efficient!

Stel je zou nog eens meedoen, met welk voertuig zou je dan gaan?
Ik heb nog wel meerdere ideeën, maar de beste hou ik voorlopig nog voor mezelf 🙂 ik zou nog wel eens Utrecht-Freyr willen rennen!

Wat is je leukste herinnering aan Utrecht-Freyr?
De leukste herinnering is toch wel met de bierfiets, met in totaal 12 medestrijders waaronder de vader van een vriend van me (leeftijd 60+) die de hele nacht mee heeft gedaan en om 07:00 uur toen we bij de finish aankwamen het eerste biertje verdiend geopend heeft!

Enthousiast geworden? Als je geluk hebt zijn de inschrijvingen nog open: https://usac.alpenclub.nl/wedstrijden/utrecht-freyr/

Rock-Uit #5: Buitenklimmen in de winter dichtbij huis

3 februari 2023/in Nieuwsbrief /door Richard Koetschruyter

——————————– ENGLISH BELOW —————————————–

Buiten klimmen in de winter dichtbij huis

Door Vera van der Veen

Nu het weer koud (en nat) is en de dagen kort, beklimmen de meeste USAC’ers liever de wanden van KMU of van een van de boulderhallen dan een rots of wand buiten. Of we rijden naar het zuiden waar we ergens aan de Mediterrane kust toch nog een beetje zon en warmte proberen te vinden om onze vingers aan op te warmen tijdens die ene prachtige route. Maar enkele USAC’ers bewijzen dat ook in de winter er volop te genieten is van een buitenwand in eigen land of van een rots op een paar uur rijden afstand.

Zelf zocht ik tijdens de corona periode noodgedwongen vaak Kalymnos op in de winter (op de Uithof, niet Griekenland helaas). Op de mindere dagen waren halverwege de route mijn vingers zo verkleumd dat ik ze niet meer kon veranderen van houding en voelde ik niet meer dat de bakken bovenaan de route waren gevuld met een laagje water van de regen. Maar op de mooie dagen waarop de zon de gele wanden van Kalymnos bescheen waande ik me op een kalkrots aan de Costa Blanca.

Maar gelukkig hoeven we nu niet noodgedwongen de buitenwanden op te zoeken, maar kan dat volledig vrijwillig. Afgelopen weekend deden Atze, Friso en Luuk dat aan de oevers van de Maas in Freyr. Ik vroeg ze om hun ervaringen: “Het was koud”, en om tips voor klimmen op koude dagen.

Wat doe je aan? Laagjes is altijd het antwoord natuurlijk. Hier een lijstje met wat altijd handig is aan laagjes op koude dagen:

– Thermobroek/legging

– Klimbroek

– Thermoshirt

– Fleece vest

– Misschien nog een fleece vest

– Donsjas/warme softshell

– Hardshell (regenjas)

– Handschoenen

– Sjaaltje

– Muts voor onder de helm

Verder gaven de mannen mij als tip mee om die klimschoenen maar gewoon in de tas of aan je gordel te laten, want alles klimmen op D-schoenen is volgens hen het antwoord voor warme voeten in de winter (vergeet je warme sokken dus niet). Verder vind ik zelf dat een thermosfles met hete thee of koffie wonderen doet in de kou en een rondo verwarmt natuurlijk altijd je hart.

Dus laat je niet tegenhouden. Geniet ook in de winter van buiten dichtbij huis:

“Stop met sportklimmen, en start met alpineren. Klim geen routes, maar maak tochten. Ga niet naar Freyr, maar beklim de Maasrotsen; en gij zult ook in deze winterse omstandigheden gelukkig zijn.” – Atze, Friso en Luuk

————————- ENGLISH ———————————————-

Outdoor climbing close to home in the winter

Now the weather is cold (and wet) and the days are short, most of the USAC members rather climb a wall in De Klimmuur or in one of the boulderhalls than on some outdoors wall. Or we drive somewhere south to find some sun and warmth along the Mediterranean coast to warm up our fingers during that one amazing route. However, some USAC members prove that even during the winter we can enjoy outdoor climbing close to home.

During the covid period, out of necessity I could often be found at Kalymnos in winter (at Utrecht Science Park, not in Greece unfortunately). On the lesser days my fingers would be so numb halfway through the route that I couldn’t move them anymore and could not feel that the jugs at the top of the route were filled with water from the rain. But on the good days, when the sun shone on the yellow walls of Kalymnos it almost felt like I was climbing on the limestone of the Costa Blanca.

Fortunately, we do not have to climb the outdoor walls close to home out of necessity anymore; now we can do it completely voluntarily. This is exactly what Atze, Friso, and Luuk did last weekend on the shores of the Maas at Freyr. I asked them about their experiences: “It was cold”, and for tips for climbing on cold days.

An important question: what do you wear on these days? Layers are always the answer of course. Here is a list with what layers could come in handy on the cold days:

– Thermal pants/legging

– Climbing trousers

– Thermal shirt

– Fleece jacket

– Maybe another fleece jacket

– Down jacket/warm softshell

– Hardshell (rain jacket)

– Buff

– Hat for underneath the helmet

Moreover, the men gave me the tip to leave the climbing shoes in your bag or on your harness, because climbing everything on category D shoes is the answer for warm feet in the winter according to them (so don’t forget your warm socks). Additionally, I think that a thermos filled with hot tea or coffee can work wonders in the cold, and a rondo of course always warms your heart.

So don’t hold back. Enjoy the outdoors close to home, even in winter:

“Stop sport climbing and start with alpinism. Don’t climb routes but make tours. Don’t go to Freyr but climb the Meusewalls; and thou shalt be happy even in these winter conditions.” – Atze, Friso en Luuk

Inschrijvingen Lente 2023 geopend tot 31 januari! / Registration Spring 2023 opened until 31 january!

9 januari 2023/in Voorpagina /door Richard Koetschruyter

De inschrijvingen voor de lente 2023 zijn geopend tot 31 januari. Schrijf je hier in!

Registration for spring 2023 are open until january 31st. Sign up here!

Nieuwsbrief 94 #4: Battle of the SACs nabespreking

26 november 2022/in Nieuwsbrief /door Richard Koetschruyter

DCIM100MEDIADJI_0318.JPG

Rock-Uit #4: Is jouw favoriete buitensportmerk goed voor de wereld?

25 november 2022/in Nieuwsbrief /door Richard Koetschruyter

Is jouw favoriete buitensportmerk goed voor de wereld?

Door Odet Yadava

— ENGLISH BELOW —

Lieve USAC’cer,

Iedereen heeft wel een favoriete fleece, regenjas en rugzak. Je kiest ze uit op hoe ze voelen, de kwaliteit, de kleurtjes. Maar hoe zit het eigenlijk met de wereld? Ik heb een overzicht gemaakt van jouw favoriete buitensportmerken en hoe goed ze zijn voor de wereld.

6. Columbia 🙁

Helaas helaas, columbia komt als slechtste uit de test! Columbia gebruikt weinig duurzame materialen en laat te veel afval achter bij het productieproces. Ze hebben weinig beleid om hun processen te verbeteren of om op den duur te zorgen voor biodiversiteit. Ze doen overigens niet aan greenwashing. Op de website staan allerlei verhalen, maar die gaan niet over duurzaamheid. Je kan natuurlijk niet alles goed doen, maar nu ik dit weet zal ik wel twee keer nadenken als ik Columbia koop. Ik bedoel, kom op, je kan best stoppen met giftige stoffen, of een keer je arbeiders een eerlijk salaris geven!

5. Arc’teryx 🙁

Mijn modebewuste broertje vertelde mij over “gorpcore”, fashion influencers (op TikTok) die buitensportkleding in de stad dragen. Mensen die aan gorpcore doen dragen graag Arc’teryx. Helaas voor die mensen zijn ze niet milieubewust bezig. Arc’teryx geeft het zelf al toe: ze offeren duurzaamheid op voor de kwaliteit van hun spul. Ze vinden het dan wel belangrijk dat iets lang meegaat, dat is uiteraard wel duurzaam Het is té moeilijk om ook nog eens duurzaam in productie te zijn. Ik vraag me dan af: heb je wel hard genoeg geprobeerd? En wat is nou belangrijker: jouw warme torso of de wereld en al haar bewoners? Ik vind gorpcore wel gaaf, maar ik ga het met een ander merk proberen denk ik.

4. Fjällräven 😐

Fjällräven maakt op mij altijd een hele “wholesome” indruk. Een leuk vosje, aardse kleuren. Ze zijn ook wel bezig met duurzaamheid. Ze gebruiken best veel goede en gerecyclede materialen en ze steunen een aantal goede doelen. Waar ze echter nog flink aan moeten werken zijn de arbeidsomstandigheden. Het lijkt erop dat ze hun productieproces niet goed in kaart hebben waardoor het waarschijnlijk is dat de mooi gekleurde vosjes niet in optimale omstandigheden in elkaar worden genaaid. Nu maar hopen dat Fjällräven het op de agenda zet!

3. Mammut 😐

Ik denk dat elke klimmer wel een item heeft van Mammut, of het nou een karabiner is of een trui. Ze maken van alles en dat doen ze best wel aardig. Ze stellen hoge doelen voor zichzelf, zo willen ze hun impact in 2050 helemaal geneutraliseerd hebben. Het is een beetje hetzelfde verhaal als bij Fjällräven: qua duurzaamheid doen ze het wel goed maar ze zouden nog wel eens tekort kunnen schieten wat betreft mensenrechten. Is het dan wel zo goed voor de wereld? Ze zijn wel transparant in wat ze doen. Rapporten van hun productieprocessen zijn allemaal te vinden op internet.

2. The North Face 😀

Dit had ik niet verwacht! The North Face is een massaal merk, ze maken buitensportkleren maar ook andere sportkleren en ook best veel modieuze items. Ook al hebben ze veel gerecyclede dingen kon ik me haast niet voorstellen dat the North Face daadwerkelijk milieubewust was. Met mijn sceptische houding heb ik flink gesurft op het internet en werd het tegendeel bewezen: ze zijn echt lekker bezig! Ze recyclen heel veel, gaan goed om met hun arbeiders en hebben echt oog voor dierenwelzijn. Ik was blij verrast!

1. Patagonia 😀

Ja, dit dacht je waarschijnlijk al. Eerder dit jaar kwam Patagonia in het nieuws vanwege de opvallende beslissing van de eigenaar om zijn bedrijf ‘weg te geven’ aan de natuur. Dat wierp zijn vruchten af. Patagonia staat bekend om zijn duurzaamheid en mensvriendelijke productieproces. Ze zijn daarnaast ook een B-corp, dat betekent dat er door externen grondig onderzoek wordt gedaan naar de legitimiteit van de producten. En Patagonia heeft natuurlijk echt hele schattige vesten en jasjes in alle kleuren van de regenboog. Ik ben fan!

— ENGLISH —

Is your favorite outdoor sports brand doing good for the world?

By Odet Yadava

Dear USAC’cer,

Everyone has a favorite fleece, raincoat and backpack. You choose them based on how they feel, the quality, the colors. But what about the world? I’ve made an overview of your favorite outdoor sports brands and what good they are to the world.

6. Columbia 🙁

Unfortunately, Columbia comes out worst in the test! Columbia uses few sustainable materials and leaves too much waste in the production process. They have little policy to improve their processes or to ensure biodiversity in the long run. They, however, do not do greenwashing. There are all kinds of stories on the website, but they are not about sustainability. Of course you can’t do everything right, but now that I know this I will think twice if I buy Columbia. I mean, come on, you might as well stop using toxins, or pay your workers a fair wage for once!

5. Arc’teryx 🙁

My fashion-conscious brother told me about “gorpcore”, fashion influencers (on TikTok) who wear outdoor sportswear in the city. People who do gorpcore like to wear Arc’teryx. Unfortunately for those people, they are not environmentally conscious. Arc’teryx admits it themselves: they sacrifice sustainability for the quality of their stuff. It is too difficult to also be sustainable. I ask myself: have they tried hard enough? And what is more important: your warm torso or the world and all its inhabitants? I think gorpcore is cool, but I’m going to try it with another brand I think.

4. Fjallraven 😐

Fjällräven always makes a very “wholesome” impression on me. A nice little fox, earthy colours. They seem to be concerned with sustainability. They use quite a lot of good and recycled materials and they support a number of charities. However, they still have a lot to do when it comes to the working conditions. It seems that they have not properly mapped out their production process, so it is likely that the beautifully colored foxes are not sewn together in optimal conditions. Let’s hope Fjällräven puts it on the agenda!

3. Mammut 😐

I think every climber has an item from Mammut, be it a carabiner or a sweater. They make everything and they do it pretty well. They set high goals for themselves, so they want to have completely neutralized their impact by 2050. It is somewhat the same story as with Fjällräven: they are doing well in terms of sustainability, but they could fall short in terms of human rights. They are transparent in what they do. Reports of their production processes can all be found on the Internet.

2. The North Face 😀

I did not expect this! The North Face is a massive brand, they make outdoor sportswear but also other sportswear and quite a lot of fashionable things. Even though they have a lot of recycled stuff, I couldn’t imagine that the North Face was actually environmentally conscious. With my skeptical attitude I surfed the internet a lot and the opposite was proven: they are really making an effort! They recycle a lot, treat their workers well and have a keen eye for animal welfare. I was pleasantly surprised!

1. Patagonia 😀

Yes, you probably already thought so. Earlier this year, Patagonia made the news because of the owner’s striking decision to ‘give away’ his company to nature. That paid off. Patagonia is known for its sustainability and people-friendly production process. They are also a B-corp, which means that research is done by an external company, assuring the legitimacy of the products. And of course Patagonia has really cute sweaters and jackets in all colors of the rainbow. I’m a fan!

Rock-Uit #3: Recensies Dutch Mountain Film Festival

11 november 2022/in Nieuwsbrief /door Richard Koetschruyter

Dutch Mountain Film Festival

Door Casper van de Rock-In’ redactie.

Van 1 tot 6 november vond het Dutch Mountain Film Festival plaats. Dit is een festival waar films worden getoond die te maken hebben met de bergsport. De films kunnen verschillen van een persoonlijke boodschap tot een grote film zoals “the alpinist”. Zolang de bergsport maar centraal staat. Als redacteur van de Rock-in ben ik er geweest en zal ik de lezer kort meenemen in mijn ervaring daar. Weer vier recensies voor de USAC Movie Database.

Als je aankomt in Heerlen is het niet direct duidelijk dat hier het DMFF plaatsvond. Op een of andere manier had ik me bedacht dat dit een heel erg groot evenement was, maar dit was niet het geval. Er waren in Heerlen twee gebouwen waarin evenementen waren, een was de Royal Theater. De ander was een ruimte daar tegenover, waar je lezingen kon bijwonen, deze ruimte heette de berghut. Bij binnenkomst moest je je kaartje laten scannen en kon je in de zaal gaan zitten. Als eerste film had ik “human nature” op de planning staan.

Human Nature

Deze film ging over Sophie, de prikkels van de stad en de normale gang van zaken worden haar te veel. Dus besluit ze de E1 route te lopen in Noorwegen, waar ze 500 km alleen kan zijn. Heerlijk, zou je zeggen. Ik denk dat iedereen zich wel een beetje kan identificeren met de motivatie van Sophie. Ik kon het in ieder geval wel. Sophie maakt natuurlijk veel mee op haar wandeltocht en dat is waar de film over gaat.

Als er een reden is om deze film te kijken dan is het de videokwaliteit. Alle scenes zijn mooi geschoten, met erg veel aandacht voor detail. Een groot deel van de film is zonder enige vorm van spraak, want de hoofdpersoon is veel alleen. Dit zorgt ervoor dat de kijker zich extra focust op wat er zich visueel afspeelt. Als er dan af en toe wel spraak in voor komt erger je je als kijker ook een beetje aan dat contact met andere mensen. Dit vond ik erg goed gedaan.

De film was voor mij wel een beetje langzaam. Het stille gedeelte van de film duurde 1.5 uur en was eigenlijk veel van hetzelfde. Op een gegeven moment had ik het wel door en werd het gewoon een beetje saai. Toen dan eindelijk het plot van de film naar voren kwam was dat ook erg voorspelbaar. Na deze lange zit van twee uur was er pauze. Ik nam die tijd om lunch te kopen en even naar buiten te gaan.

My phantom

Toen ik terugkwam begon de volgende film al, dit keer was het “my phantom” van een Nederlandse klimster genaamd Line van den Berg. Line vertelde haar verhaal over hoe zij als vrouwelijke klimster maar geen klimpartner kon vinden van hetzelfde geslacht. Ook wordt de 1600 meter lange ijsroute “phantom direct” beklommen door Line en haar klimpartner. Deze film was meer een persoonlijke boodschap dan een echte docu of film. Er wordt wel verslag gegeven van de beklimming maar de focus ligt op de boodschap van de film. Als man heb ik meegenomen uit deze film dat ik vooral mijn mond moet houden en moet luisteren. Uiteindelijk vindt Line wat ze zocht en heeft de korte film een goed einde.

Line was ook fysiek aanwezig. Ik was me niet bewust dat er ook best wat Nederlandse alpinisten zijn die vette dingen bereiken dus het was vet om die alpinisten nu live te zien.

Na “my phantom” kwam als een soort van intermezzo even snel een film tussendoor genaamd “between walls”. Dit was eigenlijk meer soort trailer over twee vrouwen die de Timmelsjoch longboarden. Wel erg vet, iets te kort om er echt wat over te kunnen zeggen.

Climbing Iran

Een van de beste films die ik heb gekeken was “Climbing Iran”. Deze film gaat over een vrouw die in Iran geboren is en sport gebruikt als haar weg naar meer vrijheid. Nadat ze niet verder kan groeien bij het kickboksen begint ze te klimmen. Ze is een pionier op het gebeid van nieuwe routes openen.

Ze is ook vrouw in Iran en moet dus sociale en fysieke grenzen opzoeken om te kunnen klimmen. Ze wordt ook een pionier doordat ze zich als vrouw verzet tegen de Iraanse regels, waar dat mogelijk is. Zo draagt ze in de film nauwelijks een hoofddoek en ook als ze in Iran aan het klimmen is draagt ze geen hoofddoek. Ze klimt ook in andere landen omdat ze daar vrijer is dan in Iran. In haar woorden “Het maakt niet uit wie je bent of waar je woont, de zwaartekracht trekt even hard”.

A white dream

Als afsluiter heb ik nog gekeken naar “a white dream”, een verhaal over een Franse fotograaf die alleen foto’s maakt in all-white. De man gaat op expeditie in Yukon om een berggeit te kunnen fotograferen in all-white. Onderweg leer je zijn methodes kennen en aan het einde word je beloond met een prachtige foto van een berggeit. Hier ook een voorbeeld van de foto’s die Jérémie Villet maakt.

De film was erg indrukwekkend, de witte natuur, de Franse vertelling en de indrukwekkende foto’s werkte erg goed samen. Ik kon gedurende een uur niet wegkijken van het scherm.

Na 5 films gekeken te hebben was het alweer tijd om de dag af te sluiten. Na een lekkere pizza en wat napraten zijn we teruggereden naar Utrecht. Het DMFF was een erg leuke ervaring met een goede variatie aan films die ik anders waarschijnlijk niet had gezien. Het was wat minder groot dan ik had gedacht, maar dat maakte het festival ook wat persoonlijker. Als je volgend jaar tijd hebt zou ik zeker aanraden om hier naartoe te gaan. Er is altijd wel iets te doen als je van bergsport houdt.

Als je nou echt niet kan wachten op volgend jaar, dan kun je naar het “mountains on stage” filmfestival gaan. Wat op 7 december in Utrecht is. Ik ga in ieder geval mijn best doen om daarbij te zijn.

Nieuwsbrief 94 #3: Battle of the SACs voorstelrondje

10 november 2022/in Nieuwsbrief /door Richard Koetschruyter

Battle of the SACs: voorstelrondje

Met vijf ultrafanatieke USAC teams!
Het is een prachtig jaar voor the Battle of the SACS: Er doen maar liefst vijf USAC teams mee en ik heb de eer er aan een te mogen deelnemen. Als ik deze teams zo moet geloven gaan ze hun uiterste best doen om deze 22 uur lange survivalrace niet te winnen, maar wie van hen wint the Battle of the USAC en eindigt daarmee op de felbegeerde tweede plek? Ik heb alle vijf USAC teams geinterviewd:

Per fiets, voet of boot; we gedragen ons toch wel idioot!
met Thomas, Carla, Nikki en Tom;
Tuig van de richel
met Jay, Jesse, Jasper en Rick;
Getraind en verslagen
met Nienke, Lara, Harmjan en Richard (rip Femke);
BOTSAuto Frits Costa Blanca
met Frits, Yuri, Floor en Truusje;
BDPQ-U, beetje lame maar boeie
met Bas, Daan, Patrick en Mattea.

Hoe heten jullie (en jullie team) en waarom?
Per fiets, voet of boot: Onze teamnaam is “Per fiets, voet of boot; we gedragen ons toch wel idioot!”. Deze naam was de beste beschrijving van hoe ons team tijdens de Bots te werk gaat. Daarnaast dient het als een soort van waarschuwing zodat ook de overige teams weten waar ze aan toe zijn. Dit is ook onderdeel van onze strategie zoals in een latere vraag toegelicht.

Tuig van de richel: Wij zijn Jasper, Jesse, Jay en Rick van team Tuig van de richel. Wij heten zo omdat onze ouders ons zo genoemd hebben.

PDBQ-U: Tja, naam is iets waar je mee geboren bent. Je probeert er zo min mogelijk over na te denken. Want als je gaat nadenken over waarom heet ik Anne-claire-sophie. Oh jonge de dieptes

BOTSAuto Frits: BOTSAutoFrits Costa Blanca, we heten zo omdat we vorige kerstweek onze reten in de auto van Frits hebben gepropt op onze heldhaftige pelgrimstocht naar de Costa Blanca.

Getraind en verslagen: Vorig jaar heetten wij “ongetraind en onverslagen”. Toen brak Richard zijn hand een week voor de BOTS en kreeg Femke shin splints, ergo verslagen. Dit jaar werd er wel getraind en kreeg Femke weer shin splints, maar dus wel getraind!

Waarom doen jullie mee en willen jullie ook 2e worden?
Per fiets, voet of boot: Waarom we mee doen weet ik eigenlijk zelf ook niet. Elk jaar weer is dit de vraag die door mijn hoofd spookt als ik in de barre kou coördinaten probeer in te tekenen terwijl mijn brein niet meer functioneert door slaapgebrek. Toch beland ik op een of andere manier altijd weer in een Bots team. Slecht geheugen? Verder zou het mooi zijn als we de ultieme prijs mee naar huis zouden kunnen nemen, de zilveren plak. Echter vereist dit een uitstekende conditie, en heb ik recent vooral series gekeken in plaats van hard te gaan lopen.

Tuig van de richel: Wij doen mee omdat we niet goed genoeg klimmen om daar te kunnen winnen, dus proberen we onze kansen hier maar.

PDBQ-U: 1e worden is een kunst evenals het willen organiseren van een BOTS. Wij bezitten de wil om beide af te dragen aan andere teams👌
Nooit zo enthousiast geweest om tweede te worden

BOTSAuto Frits: Omdat we gek zijn

Getraind en verslagen: We worden tweede want we zijn onverslagen zei Nienke, maar toen realiseerde ze zich dat we onze naam hadden veranderd naar “getraind en verslagen”, dus nu weten we niet meer waarom we tweede worden. Het gaat gewoon lukken.

Hoeveel opgerolde pizza’s neem je per persoon mee?
Per fiets, voet of boot: Zoveel er passen tot mijn tas vol is.

Tuig van de richel: 1

PDBQ-U: Ontbijt, lunch en avondeten. Minimaal 3 ‘gevouwen’ pizza’s.
Of 4. Of 5. 6?

BOTSAuto Frits: 1pp maar wel gevouwen, niet gerold.

Getraind en verslagen: Zoveel pizza’s als in mijn tas passen. Dat komt neer op 3 á 4.

Rond welk uur verwacht je alle kalmte te verliezen en te gaan schreeuwen tegen je vrienden/botsgenoten?
Per fiets, voet of boot: Direct. Zonder deze uitingen van agressie is het veel te makkelijk om in slaap te vallen.

Tuig van de richel: Uur? Dankjewel dat je ons zo hoog inschat, maar wij zijn al blij als we de minuut halen.

PDBQ-U: Tegen 01:30 valt waarschijnlijk de eerste gezamenlijke mental breakdown

BOTSAuto Frits: Wij gaan niet schreeuwen maar wel niks meer zeggen omdat er niks aardigs meer uit gaat komen. Behalve Truusje, die moeten we rond 3 uur snachts gewoon negeren.

Getraind en verslagen: Wij gaan pas schreeuwen zodra we de finish als tweede zijn overgestapt (en al een beetje van te voren doordat Femke last-minute niet kan meedoen).

Wat is jullie geheime wapen?
Per fiets, voet of boot: Afschrikking. Door ons gedrag en onze teamnaam willen wij zo veel mogelijk andere teams afschrikken. Dit voorkomt dat wij in de grootste Bots valkuil vallen, schaapjes gedrag. Hoe vaak is het wel niet voorgekomen dat in plaats van na te denken je achter het snelst uitziende team aanfietst/loopt/vaart? In lijn met deze strategie zullen we dus ook erg ons best doen om er niet snel uit te zien.

Tuig van de richel: Onze enorme grote ….. hersenen!

PDBQ-U: Lactose intolerantie zorgt voor extra gas

BOTSAuto Frits: Yuri. Zoals hij dat zelf zegt: Zorgt altijd voor een laatste sprankje hoop op de meest ellendige momenten.

Getraind en verslagen: Onze minieme hoeveelheid voorbereiding is ons geheime wapen. Op deze manier weten we zelf niet zo goed wat we beter hadden kunnen doen en gaat het dus ook niet fout.

Mocht je het niet overleven, wat wil je je nabestaanden meegeven?
Per fiets, voet of boot: Er ligt nog pizza in de vriezer!

Tuig van de richel: Ik heb volgens mij nog een half opgegeten bakje hummus en een pot augurken in de koelkast staan.

PDBQ-U: Banaan met ductape.

BOTSAuto Frits: Duh, natuurlijk gaan wij dit overleven. Waar heb je het over.

Getraind en verslagen: Doe vooral mee volgend jaar, de kans op sterfte is vrij laag.

Wil je nog wat zeggen tegen de andere USAC teams?
Per fiets, voet of boot: Op dat een van jullie mag winnen! Utrecht is namelijk veel beter te bereiken dan Delft!

Tuig van de richel: Onze positie op de ranglijst spreekt voor zichzelf 😉

PDBQ-U: “USAAAAAAC!!! HEUUUY!!!”
(‘Oooooooooooooooooop’)

BOTSAuto Frits: Ik wil tegen de andere USAC teams zeggen dat ze zich in bubbeltjes platic moeten verpakken de laatste dagen voor de BOTS zodat niet een van hen hun pols ofzo breekt zo vlak voor de start (zoals Frits dat vorig jaar deed).

Getraind en verslagen: Bedankt voor de interviewtjes :).

Nieuwsbrief 94 #2: UMDb: Reel Rock 16

27 oktober 2022/in Nieuwsbrief /door Richard Koetschruyter

UMDb: Reel Rock 16

Met de Accie is er 25 oktober 2022 gekeken naar Reel Rock 16. Een verzameling short films gemaakt op een filmtour over alle kanten van de klimwereld. Tomas en Jesse schrijven hieronder hun reviews over twee van deze short films om de USAC Movie Database aan te vullen.

Barefoot Charles

Door Tomas Benders

Afgelopen dinsdag de 25e was de accie filmavond! We keken 4 korte films van Reel Rock en ik (Tomas) ben gevraagd om een stukje te schrijven over één van de films. Ik wil jullie graag vertellen over ‘Barefoot Charles’. Charles Albert heeft een wat legendarische aanwezigheid in de klimwereld. Veel mensen hebben wel eens gehoord van die ene boulderaar die op blote voeten de moeilijkste dingen klimt en ik was verrast om te merken dat dat precies is wat we in de film te zien kregen. Er waren een heleboel close-ups te zien van hoe hij grepen ‘pakte’ met zijn tenen en vaak zelfs crimpte en dat op 8c+ boulders! Het was ongelooflijk, maar toen hij zijn voeten kraakte of

met zijn vingernagels tegen het steen schaafde werd dat niet volledig positief ontvangen… Wat ook helpt aan zijn legendarisch verschijnen is dat hij schijnbaar in een grot of onder een boulder leeft in het bekende bouldergebied Fontainebleau. Ik heb nog steeds mijn twijfels hoe veel van zijn tijd hij daar echt leeft maar hij leek echt een soort mowgli character met zijn lange haar en onafhankelijke leven. De film was enorm mooi gemaakt en alle aanwezige USAC’ers leken volledig meegenomen te zijn in het verhaal. De droge grappige humor tussendoor maakte de ervaring wel compleet. Het was een enorm gezellige avond voor mij en ik raad zowel de film als de activiteit erg aan!

Op een schaal van 1 mephaak tot 2 stevige ronde haken rate ik de film zeker een 2 mephaken en 1 stevige ronde haak!

Bridge Boyz

Door Jesse Hoekman

De laatse short film die we keken was geproduceerd door de befaamde Wide Boyz, Pete Whittaker & Tom Randall. Voor deg
ene die de Wide Boyz niet kennen: beeld je de twee meest goofy Britse klimmers in, die zich specialiseren in het klimmen van spleten. In hun film werden twee prachtige dingen uit het leven gecombineerd, klimmen en Britse humor. Vermenigvuldig deze twee concepten, en dan kom je uit op een film waarin twee ‘goofballs’ vier dagen lang onder een snelweg hangen. Je zou kunnen denken: ‘maar, waarom?’. Deze Britse boyz hebben tijdens een creatieve zoektocht in het voeden van hun crack verslaving het concept brugspleetklimmen ontdekt. Blijkbaar hebben bruggen de perfecte spleet die continu hetzelfde is, zodat je in een prachtige flow ondersteboven een brug kan klimmen. Tsja, je moet wat als je tijdens de corona lockdown niet naar het buitenland mag om je ledematen in rotsspleten te stoppen…

In de film start het duo hun brugspleet ontdekingstocht met een klein bruggetje over een kanaal. Voor Pete was dit snel voldoende, maar Tom was compleet geobsedeerd om de ‘mother bridge roofcrack’ te vinden, en die vond hij. Ik denk niet dat ik ooit iemand zo blij heb gezien met de onderkant van een brug. Check gewoon even dit blije hoofd. Tom vind hier een brug met een mooie continue spleet van meer dan 750 meter. In de rest van de film doen Tom & Pete hun uiterste best om deze spleet in 80 pitches te klimmen.

In deze 80 pitches zit meer humor dan in alle Nederlandse cabaratiers tesamen. Ik weet dat dit zo is, want ik heb heel Karim zijn kamer horen lachen gedurende de hele film, en heb zelf nog nooit zulke goede content gezien. Een dikke TIEN voor deze film dus. Kijk hem!

Nieuwsbrief 94 #2: Verslag Utrecht – Spaarnwoude

27 oktober 2022/in Nieuwsbrief /door Richard Koetschruyter

Verslag Utrecht – Spaarnwoude
Door Esther Gijsbers

Afgelopen zaterdag zijn we met een groep van 21 naar Spaarnwoude gefietst! Het was een divers gezelschap. Er zaten (vintage) racefietsen bij, tour fietsen en zelfs een (zelfgebouwde) tandem! We verzamelde om 8 bij de klimmuur waarna we aan de 73 kilometer lange tocht naar de rotsen van Spaarnwoude begonnen. Het was een hele ervaring, onderweg was er genoeg tijd om met iedereen een praatje te maken. Een goede manier om bij te praten met je vrienden, maar ook om nieuwe mensen te leren kennen dus! We fietsten langs Kasteel de Haar, de Nieuwkoopse plassen en door de Haarlemmermeer. Er kon dus ook genoten worden van de mooie omgeving. Na ongeveer 45 kilometer stond de volgauto voor ons klaar om ons te voorzien van eten, zodat we de laatste 25 kilometer aan konden. Tijdens de laatste lootjes van de heen weg moesten we wel wat regen doorstaan, maar gelukkig brak de zon door toen we gingen klimmen.

Na de (wederom door de volgauto gebrachte!) lunch hebben we een paar uur geklommen op de rotswand van Spaarnwoude, waarna we ons hebben gewaagd aan de tweede etappe. Deze was 5km korter en bracht ons via Amstelveen, Abcoude en vervolgens langs de vecht weer terug naar Utrecht. Tijdens deze tocht moesten we met de hele groep op een zelfbedieningspontje om het riviertje de Holendrecht over te steken! Op de terugweg stond de volgploeg ons weer ongeveer halverwege op te wachten met de laatste bananen en suikerwafels om rond 20 uur weer terug te komen bij de klimmuur waar we de dag begonnen waren.

Ik het kader van totale creatieve vrijheid die ik kreeg voor dit stukje dacht ik laat ik een haiku schrijven.

We zouden naar Freyr
We fietste naar Spaarnwoude
Volgend jaar naar Freyr?

We fietsten naar Spaarnwoude, maar in het voorjaar niet naar Freyr. Hopelijk kunnen we na deze geslaagde Utrecht- Spaarwoude tocht genoeg dus mensen enthousiasmeren om volgend jaar naar Freyr te fietsen! Of naar allebei 😉

Voor nog meer foto’s kun je hierheen: Google Photos Utrecht-Spaarnwoude album

Rock-Uit #2: Vlog Beez

27 oktober 2022/in Nieuwsbrief /door Richard Koetschruyter

TODO zie nieuwsbrief #2 🙂